Psy do stróżowania i obrony cz. 5

Znamienne cechy psa Ś-go Bernarda, podług zasad w Anglii przyjętych, dają się streścić w następujących punktach:

Głowa duża, prawie czworoboczna z szeroką czaszką.

Pysk nie zbyt długi z dużymi, zwisłymi górnymi wargami (faflami), czoło wyraźnie nad kość nosową wystające.

Nos szeroki, dobrze rozwinięty.

Uszy miernej długości, gładko przylegające.

Oazy ciemne, o żywym, ale łagodnym, rozumnym spojrzeniu.

Szyja o silnych mięśniach, kark mało wygięty, podgardle fałdziste.

Łopatki szerokie i okrągłe, pierś obszerna i głęboka.

Grzbiet prosty, szeroki i silny, bynajmniej nie wgięty (nie łukowaty).

Ciało silnie zbudowane, żebra dobrze zaokrąglone, brzuch nie podkasały.

Nogi silne, proste z dużymi zaokrąglonemu stopami; zadnie łapy nie powinny być zwrócone na zewnątrz, a tom mniej wygięte w tym kierunku, poczynając od stawu skokowego, co u wszelkich ras psów stanowi wielką wadę.

Ogon spuszczony, u kosmatych tworzący dobrze dzianą kitę, u gładkich, porosły dłuższymi nieco włosami.

Sierść gęsta o włosach prostych, u kosmatych z gęstym wełnistym podszyciem, na przednich nogach z tyłu gęste frendzle, za pośladkach włos również gęsty, długi i obfity.

Maść kasztanowata, wpadająca w kolor pomarańczowy z białymi odmianami na głowie, szyi i łapach, albo w kasztanowato i białe plamy; niekiedy popielata z białymi odmianami, nigdy zaś czarna lub czarno-łaciasta.

Nos zawsze czarny; czarniawy pysk nie stanowi wady; psy takie mają wygląd mniej wesoły, lecz spojrzenie bynajmniej nie złośliwe.

Znamienne cechy, przyjęte w Szwajcarii, na kongresie odbytym w Ziirick w 1887 roku, w istocie rzeczy nie wiele się różnią od powyższych, dla tego przytaczanie ich uważamy za zbyteczne.