Historia naturalna psa cz. 3

Wszystkie psy z szeroką mordą, mają bardzo rozwiniętą błonę wyściełającą wewnątrz nozdrza, stąd posiadają bardzo delikatny węch (wiatr). Psy z długą spiczastą mordą, jak na przykład charty, mają węch bardzo słaby.

Niezliczone rzec można odmiany i rasy psów, skłaniały wielu badaczy do przypuszczenia, że rodzaj psa (canis) posiadał daleko więcej przedstawicieli, niż znane nam dzisiaj gatunki psa domowego, wilka, lisa i szakala. Udowodnienie tego, jest jednak niepodobne.

Można przypuszczać, że w czasie wędrówek narodów, ludy zajmujące nowe siedziby, przyprowadzały też z sobą psy swoje, które następnie łącząc się z miejscowymi, wytwarzały stopniowo coraz nowe pokolenia pokurczów” (mieszańców”) a z tych dopiero, przy chowie skierowanym do pewnego celu, tworzyły się nowe rasy, o ustalonych, typowych cechach. Do tego mniemania upoważnia nas sposób hodowania i wytwarzania ras, używany przez Anglików, owych prawdziwych mistrzów” w każdej gałęzi hodowli. Tak na przykład, pod ich umiejętną ręką, małego wzrostu koń arabski, w ciągu wieków, przekształcił się na rosłego, nieprzecenionego bieguna. Słynny Bakowell, prawie dowolnie urabiał rasę mięsnych owiec, biorąc sobie za zadanie, wytwarzać jak najmniej kości, a jak najwięcej mięsa; bracia Colling, toż samo osiągnęli w chowie bydła rogatego, wytwarzając rasę krótkorogą (shorthorn).