Psy do stróżowania i obrony cz. 8

Brytan. Już sama nazwa wskazuje pochodzenie tego gatunku psów. W średnich wiekach były one używane w Anglii do walki z dzikimi bykami, dzikami, niedźwiedziami. Dzisiaj czasy się zmieniły: dzikie zwierzęta zostały wytępione, upodobanie w widowiskach, mających za przedmiot zażarte i krwawe walki, z postępem cywilizacji i złagodzenia obyczajów, stopniowo zostały zaniechane, a w skutek tego i dawny angielski brytan utracił swój złośliwy i zajadły charakter, zachowując jednak wzrost i potężną budowę. Na stałym lądzie rzadko hodowany, w ojczyźnie swojej Anglii wielu liczy zwolenników. Wielka jego czujność, którą objawia szczekaniem potężnym basowym głosem, czyni z niego wybornego stróża, samotnie w polu stojących domów lub zakładów. Rasowe cechy brytana są:

Głowa krótka i bardzo wielka, z szeroką czaszką, pysk kwadratowy. Wyraz fizjognomii surowy i ponury.

Oczy szeroko od siebie osadzone, ciemne.

Pysk krótki, gruby, szeroki, paszcza głęboka.

Nos duży, czarny, środkiem przedzielony linią, lecz nie rozszczepiony jak u t. zw. „cwajnosów“.

Wargi wierzchnie, opadające na dolne i tworzące dużo fafle.

Zęby bardzo silne; sieczne w dolnej szczęce, niekiedy nieco zachodzące za takież zęby górnej szczęki, ale nie zawsze; częściej schodzące się razem.

Uszy małe, przylegające do głowy, albo też trochę podniesione, wysoko osadzone, zwykle ciemnej barwy.

Budowa ciała, silna, ciężka, nogi stosunkowo krótkie.

Szyja krótka i gruba, nie nadto fałdzista.

Pierś głęboka i szeroka pomiędzy przednimi nogami.

Grzbiet długi i szeroki.

Ogon u nasady gruby, stopniowo cieńczcjący, nigdy nie zakręcony, ani też nad grzbiet zadarty.

Włos krótki, twardy, lśniący. Kolor włosa płowy, pysk i uszy czarne, niekiedy ciemne pręgi.

Regularne białe plamy nie stanowią wady.

Wzrost duży, lecz powoduje go masa ciała, nie zaś wysokie nogi.