Ogólne prawidła chowu psów cz. 15

Dla obcięcia uszu szczenięciu, najprzód, na wewnętrznej, nie porosłej włosem stronie ucha, robi się krótką linia, wskazująca kierunek cięcia uważając, aby ta linia, na obu uszach, w jednakowym kierunku, to jest nieco ukośnie ku górze i w jednakowej odległości od brzegu ucha, była poprowadzona. Pomocnik kładzie szczeniaka na grzbiecie, przytrzymując mu główkę nieruchomie, uszko zaś układając na gładkim drewnianym klocu. Operator przykłada ostrze dużego, dobrze wyostrzonego noża, do narysowanej na wewnętrznej powierzchni ucha linii i silnym uderzeniem drewnianego młotka po tylcu noża, od razu oddziela część ucha. Ból przy tym jest bardzo mały, ponieważ szczeniak zaledwo zapiszczy; krwawienie z zadanej ranki również bardzo małe, a ranka prędko się goi; dla przyśpieszenia gojenia się, a głównie dla uchronienia ucięte<ro brzegu ucha od drażnienia przez muchy, należy rankę posypać proszkiem.

Użycie kollodium z tego względu jest nie dobre, że sprawia palenie w rance, co szczeniaka drażni i niecierpliwi.

Przy ucinaniu ogona, należy ogon również ułożyć na gładkim drewnianym klocku, skórę od końca naciągnąć w kierunku ku grzbietowi, przyłożyć ostrze noża, do miejsca w którym mamy wykonać amputację, bez względu czy natrafimy na środek, czy też pomiędzy dwa kręgi, gdyż to jest rzeczą zupełnie obojętną; następnie jednym uderzeniem drewnianego młotka po tylcu noża, część ogona oddzielić.