Ogar cz. 5

Pies angielski ,,lisiarz“. Anglicy chcąc mieć psy zdatne do ścigania lisa, według przyjętych w wyższych sferach towarzystwa zwyczajów, znaleźli, że właściwe znane i używane na stałym lądzie ogary nie nadają się do tego celu, są bowiem zbyt powolne; postanowili zatem przy zachowaniu u psów swoich ostrego węchu (wiatru) nadać im większą szybkość; ta jednak nie miała być tak wielką jak u charta, gdyż nie chodziło im, o natychmiastowe schwytanie lisa, ale o przyjemność gonienia go przez czas długi, aż do ostatniego jego zmęczenia i znużenia pościgiem psów, koni i jeźdźców. Pożądaną tę szybkość w psach, osiągnęli przez domieszanie krwi charta w pewnym stopniu i wyrobili typ psa ,,lisiarza“ znany już i na stałym lądzie Europy. Cechy ogara angielskiego są następujące:

Głowa średniej wielkości, lecz nie ciężka; czoło dobrze rozwinięte, nie zbyt wysokie i nie spiczasto. Nos długi, nozdrza szeroko rozwarte. Uszy miernej długości, nisko osadzone i przylegające do głowy.

Szyja długa, giętka, bez fałdzistego podgardla; łopatki długie, suche, nie obciążone zbyt rozwiniętymi muskularni, ani tłuszczem.

Zad bardzo silny i muskularny, nogi stosunkowo krótkie, bardzo mocno zbudowane, ponieważ wytrwałość obok szybkości i dobrego wiatru, stanowi największą tych psów zaletę. Pogoń za lisem trwa bowiem niekiedy 10 do 12 godzin, a przez ten czas psy nie zaznają odpoczynku, ani skosztują pożywienia. Sierść krótka, twarda, gładka, lśniąca, barwa czarna, lub żółto-srokata, stanowi cechę obojętną.