Psy do stróżowania i obrony cz. 11
Nos szeroki, wargi z przodu prawie pionowo spadające, z boków nie tworzące fafli. Dolna szczęka ani wystająca naprzód, ani w tył podana, oczy okrągłe, żywe, wyrazisto, uszy małe, wysoko osadzone, podniesione do góry z końcami zwisającymi, które też zwykle bywają ucinane.
Szyja długa, zgrabna, miernie w karku wygięta, wysoko z karku wyrastająca, podgardle zupełnie pozbawione fałdzistości.
Pierś szeroka, żebra dobrze zaokrąglone.
Grzbiet długi, silny, miernie wygięty, ale wcale nie łęgowaty.
Nogi silne, łopatki ustawione ukośnie, łapy okrągłe. Uda bardzo muskularne. Pazury silne i zakrzywione.
Sierść krótka, gęsta, delikatna, na dolnej stronie ogona nie powinna być dłuższa.
Barwa zwykle popielato-siwa, albo płowa,z czarną mordą i uszami, albo też czarno-pręgowana; w tym ostatnim razie wszelkie białe odmiany są wadliwe; u popielato-siwych, białe, byle nie zbyt wielkie odmiany na szyi, piersiach i łapach, nie są poczytywane za wadę. Są też srokate z czarnymi nieregularnymi łatami, na białym lub popielatym tle. Takież łaty żółto-ceglastej barwy na białym tle mniej są lubione i poszukiwane. Wszelkie cechy przeciwne wyżej podanym, uważane są za wadliwe.