Psy domowe i pokojowe cz. 7

Pies dalmatyński

Piękny ten gatunek psa był dawniej w modzie, dzisiaj zaś należy do rzadkości. O pochodzeniu jego krążą najrozmaitsze zdania: jedni wywodzą go od psa miejscowego w Dalmacji, (stąd jego nazwa) krzyżowanego z wyżłem, inni chcą w nim widzieć krew brytana, ale ani jedni ani drudzy, mniemania swego pewnymi dowodami poprzeć nie mogą. Przeciwko pochodzeniu jego od wyżła, przemawia ta okoliczność, że pies ten nie okazuje żadnych zdolności do polowania, nie ma ostrego węchu i w ogóle nie odznacza się wcale pojętnością; można raczej przypuścić, że podobnie jak dog niemiecki powstał on z krzyżowania charta z psem miejscowej rasy; do przypuszczenia tego upoważniają nas lekkie, zgrabne kształty tego psa i krótkie, małe, zwrisłe nieco uszy, które jako nie stanowiące szczególnej psa ozdoby, zwykle bywały ucinane. Charakterystyczną jego cechą stanowi kolor sierści. Jest to pies odpowiadający w calem tego słowa znaczeniu, tarantowatemu koniowi. Tak samo na śnieżnej białości tle, rozsypane są regularne, średniej wielkości, okrągłe czarne plamki, ani przechodzące w zbyt drobne i gęste.cętki, ani też zlewające się w duże łaty. Ścisłe wymagania znawców pod tym względem są przyczyną, że chów tego pięknego, ale skądinąd zupełnie nieużytecznego psa, został stopniowo zarzucony.

Szczenięta w pierwszej młodości, są mleczno-białe i mają sierść kosmatą; dopiero w miarę wzrostu, sierść staje się gładką i ukazują się na niej owe okrągłe czarne plamki, tak że hodowca przez kilka miesięcy sam jest w niepewności, co otrzymał w przychówku. Pomimo to znajdują się hodowcy, prowadzący z zamiłowaniem chów tego psa.