Psy domowe i pokojowe cz.2

W nowszych. czasach przez staranną hodowlę, wytworzono rasę pudla o długiej nie kędzierzawej, ale zwisłej w długich, na kształt sznurków kędziorach, wełnie. Właśnie to upodobanie, któremu pudel zawdzięcza swe rozpowszechnienie, sprawiło, że chów jego znacznie podupadł i znalezienie pudla zupełnie czystej rasy nie łatwą jest rzeczą. Widzimy mnóstwo mieszańców, obrosłych wprawdzie gęstą i w skutek złego pielęgnowania w kłaki zbitą wełną, ale krótki, gładki włos na uszach, zaraz nas przekonywa, że mamy przed sobą okaz rasy niezupełnie czystej. Właściwie bowiem porost włosa na uszach stanowi najwybitniejszą rasową cechę.

W skutek długich, jakby utrefionych jedwabistych kędziorów, uszy wydają się znacznie dłuższe niż są w istocie i stanowią główną ozdobę pudla. Dwie są tylko zasadnicze barwy sierści: czarna i śnieżnobiała; ta ostatnia uważaną bywa za właściwszą dla zupełnie czystej rasy, lecz biały pudel, jeśli ma zachować wszystkie swe miłe dla oka cechy, musi być starannie i czysto utrzymywany. Sprawia to nie mały kłopot, często nawet zupełnio daremny, gdyż figlarz pudel, jakby na przekór zaraz po kąpieli gotów wyszukać kałuży i w niej do woli się wytarzać, wychodząc z niej w postaci istnego straszydła. Czarny zaś nie tak rychło się ubrudzi i stąd wygląda przyzwoiciej.