Historia naturalna psa cz. 1

Pies, podług cech swoich zoologicznych, należy do rzędu zwierząt drapieżnych i tworzy oddzielny rodzaj canis, którego gatunkami są: pies domowy, (c. familiaris), wilk (c. lupus), lis (c. vnlpes) i szakal (c. aureus). Znajdujący się na lądzie australijskimi dziki pies dingo, jest zdziczałym psem domowym, którego przodkowie przywiezieni byli z Europy, a niektóre z nich osobniki, przypadkowo zabłąkane w pustyni, prawdopodobnie szozenne suki, pozostały tam i rozmnożyły się, korzystając z umiarkowanego klimatu i obfitego pożywienia, bez niebezpieczeństwa, jakie mogłoby im grozić ze strony silniejszych od nich, dzikich zwierząt, ponieważ takich ląd australijski wcale nie posiada.

Ponieważ pierwotny pies, podobnie jak pokrewne jemu, wilk i lis, przeznaczone-zostały przez przyrodę do żywienia się mięsem zwierząt, które pochwycić i pokonać są zdolne! przeto zostały uposażone w odpowiednie do tego celu kształty, narządy i własności. Wszystkie prawie psy zatem, mają kształty lekkie, wysmukłe, budowę silną, uzębienie mocne. Zęby psa. dopóki tenże znajduje się w sile wieku, są białe, lśniące, kły duże i śpiczaste, zęby trzonowe, jak z resztą u wszystkich drapieżnych zwierząt, kształtu trójkątnego. Uzębienie psa, oznacza następująca formuła, czyli siecznych w każdej szczęce, po 6, kłów w każdej szczęce po 2, po jednym z każdej strony; trzonowych w górnej szczęce po 6, a w dolnej, po 7 z każdej strony, zatem wszystkich razem, czterdzieści dwa zęby. (Szczęki psa, jak i innych drapieżnych zwierząt, podczas jedzenia, nic poruszają się z jednej strony na drugą jak u zwierząt roślinożernych i przeżuwających, ani też z przodu ku tyłowi i odwrotnie, jak u zwierząt gryzących, ale tylko z góry na dół, tak źe pokarm mięsny, nie ulega właściwemu pożyciu, ale tylko podziurawieniu i naślinieniu i w takim stanie częściowego rozdrobnienia bywa połykany.